Ένα από τα γεγονότα που μάς απασχόλησε το περασμένο καλοκαίρι, ήταν και ο νόμος περί μπουρκίνι. Ένας νόμος που απαγόρευε σε γυναίκες να φοράνε σε παραλίες της Γαλλίας, ένα είδος μαγιό το οποίο μοιάζει εκπληκτικά με στολή δύτη.
Όπως είναι γνωστό οι μουσουλμάνες είναι αναγκασμένες από τη θρησκεία τους να καλύπτουν τα μαλλιά τους (με μαντίλα κυρίως) καθώς και το μεγαλύτερο μέρος του σώματός τους. Έτσι, αν θέλουν να είναι πιστές στη θρησκεία τους και να μπορέσουν να χαρούν τη θάλασσα, θα πρέπει να καταφύγουν στη λύση του μπουρκίνι, εκτός και αν είναι παντρεμένες με κάποιον βαθύπλουτο και έχουν πρόσβαση σε ιδιωτική πισίνα.
Η λέξη κλειδί πιστεύω είναι η εξής: "θέλουν". Δηλαδή αυτές οι γυναίκες θα πρέπει να θέλουν να απολαύσουν την παραλία και να θέλουν να το κάνουν σύμφωνα με τη θρησκεία τους.
Κάπου εδώ λοιπόν, μπαίνει το "πρέπει" της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Αυτό που θα έπρεπε να θεσπιστεί σε όλη την Ευρώπη, είναι ένας νόμος που να υπερασπίζεται τα ατομικά δικαιώματα και την ελευθερία έκφρασης. Δηλαδή ένας νόμος που να απαγορεύει ρητώς και αυστηρώς σε κάποιο άτομο να επιβάλλει τι θα φορέσει ένα άλλο άτομο. Έτσι, όσοι εισέρχονται στην Ευρώπη, θα πρέπει να ενημερώνονται με σαφήνεια, ότι σε αυτήν την ήπειρο ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να φοράει ελεύθερα ό,τι θέλει και ότι όποιος αποτρέπει κάτι τέτοιο τιμωρείται. Μία λογική τιμωρία θα μπορούσε να είναι η απέλαση, αφού ένα τέτοιο άτομο δεν μπορεί να ενταχθεί σε μία ευρωπαϊκή κοινωνία, αν πρόκειται για μετανάστη ή πρόσφυγα.
Δηλαδή, αν μία γυναίκα θέλει να φορέσει μπουρκίνι, να είναι δικαίωμά της. Όπως και μία μουσουλμάνα, το να πάει στην παραλία χωρίς να το φορέσει, να γίνεται πάντα με τη θέλησή της και χωρίς κάποιος να την καταπιέζει να το φορέσει.
Όπως είναι γνωστό οι μουσουλμάνες είναι αναγκασμένες από τη θρησκεία τους να καλύπτουν τα μαλλιά τους (με μαντίλα κυρίως) καθώς και το μεγαλύτερο μέρος του σώματός τους. Έτσι, αν θέλουν να είναι πιστές στη θρησκεία τους και να μπορέσουν να χαρούν τη θάλασσα, θα πρέπει να καταφύγουν στη λύση του μπουρκίνι, εκτός και αν είναι παντρεμένες με κάποιον βαθύπλουτο και έχουν πρόσβαση σε ιδιωτική πισίνα.
Η λέξη κλειδί πιστεύω είναι η εξής: "θέλουν". Δηλαδή αυτές οι γυναίκες θα πρέπει να θέλουν να απολαύσουν την παραλία και να θέλουν να το κάνουν σύμφωνα με τη θρησκεία τους.
Κάπου εδώ λοιπόν, μπαίνει το "πρέπει" της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Αυτό που θα έπρεπε να θεσπιστεί σε όλη την Ευρώπη, είναι ένας νόμος που να υπερασπίζεται τα ατομικά δικαιώματα και την ελευθερία έκφρασης. Δηλαδή ένας νόμος που να απαγορεύει ρητώς και αυστηρώς σε κάποιο άτομο να επιβάλλει τι θα φορέσει ένα άλλο άτομο. Έτσι, όσοι εισέρχονται στην Ευρώπη, θα πρέπει να ενημερώνονται με σαφήνεια, ότι σε αυτήν την ήπειρο ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να φοράει ελεύθερα ό,τι θέλει και ότι όποιος αποτρέπει κάτι τέτοιο τιμωρείται. Μία λογική τιμωρία θα μπορούσε να είναι η απέλαση, αφού ένα τέτοιο άτομο δεν μπορεί να ενταχθεί σε μία ευρωπαϊκή κοινωνία, αν πρόκειται για μετανάστη ή πρόσφυγα.
Δηλαδή, αν μία γυναίκα θέλει να φορέσει μπουρκίνι, να είναι δικαίωμά της. Όπως και μία μουσουλμάνα, το να πάει στην παραλία χωρίς να το φορέσει, να γίνεται πάντα με τη θέλησή της και χωρίς κάποιος να την καταπιέζει να το φορέσει.