Με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου και τη συμπλήρωση 44 χρόνων, θα ήθελα να αναφερθώ στη γενιά του … «καναπέ».
Πολλοί άνθρωποι της γενιάς του Πολυτεχνείου έχουν μιλήσει απαξιωτικά για τις επόμενες γενιές, βασιζόμενοι στο γεγονός ότι οι μετέπειτα γενιές δεν έχουν ζήσει κάποιο σπουδαίο γεγονός, ότι οι νεώτεροι είναι βολεμένοι κλπ. Μάλιστα ένα χαρακτηριστικό μειωνέκτημα που προσάπτουν είναι ότι οι νεώτεροι σε αντίθεση με τη γενιά του ’73 δεν θα σηκώνονταν σε αντίστοιχη περίπτωση από τον καναπέ. Ότι δήθεν μπροστά σε ένα τέτοιο γεγονός, θα έφτιαχναν απλά μία ομάδα στο Facebook (group) και αυτό είναι όλο.
Βέβαια υπάρχουν κάποιες αντιρρήσεις πάνω σε αυτό. Ας θυμηθούμε τι έγινε το 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Πολλοί νέοι ξέσπασαν, βγήκαν στους δρόμους και τα έκαναν «γυαλιά καρφιά». Το κακό είναι ότι δεν φάνηκε να αλλάζει κάτι στην κατάσταση, ούτε να καταρρέει το σύστημα. Και να φανταστεί κανείς, τότε ακόμα δεν είχε ξεκινήσει η κρίση. Άλλωστε και τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου 1973 δεν έριξαν τη δικτατορία...
Ας δούμε όμως τα πράγματα από μία άλλη σκοπιά, αυτή του Γκάντι και να σκεφτούμε λίγο την περίπτωση του καναπέ. Πείτε ότι ξημέρωνε 21η Απριλίου 1967 και τα ραδιόφωνα έπαιζαν εμβατήρια, ενώ στον δρόμο βλέπαμε τα τανκς. Τι θα γινόταν αν εκείνη την ημέρα κανένας δεν έβγαινε από το σπίτι του. Αν όλοι έμεναν μέσα, στον καναπέ τους και δεν έκαναν τίποτα. Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε ΟΛΟΙ, ούτε δάσκαλοι και καθηγητές, ούτε μαθητές, ούτε τα λεωφορεία να κυκλοφορούσαν, κανένας στις οικοδομές, κλειστές όλες οι τράπεζες και οι δημόσιες υπηρεσίες. Κανένας να μην πήγαινε να ανοίξει το μαγαζί του ή στο ιατρείο του, ούτε οι αγρότες στα χωράφια τους. Δηλαδή κατά κάποιο τρόπο να γινόταν μια πανελλαδική και πανεργατική απεργία.
Σε μία τέτοια περίπτωση, τι θα μπορούσε να κάνει μια δικτατορία; Έχει αρκετό στρατό για να πάει σε όλα τα σπίτια και να αναγκάζει τον κόσμο να πάει στο πόστο του; Έχει αρκετούς άντρες ώστε να διοικήσει ολόκληρο κράτος; Αν όχι, τότε πως θα κυβερνούσε; Ποιους; Αφού όλοι θα έμεναν στα σπίτια τους και θα απείχαν από τα καθήκοντά τους, θα έμεναν στον καναπέ τους. Σε μία τέτοια περίπτωση πιστεύω ότι γρήγορα θα καταλάβαιναν οι στρατιωτικοί ότι είναι μάταιο να καταλύσουν ένα κράτος που δεν δουλεύει.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι από εκείνη τη μέρα του ’67 και μετά η κοινωνία προσπάθησε να συνεχίσει σε κανονικούς ρυθμούς. Μάλιστα πολλοί θα ήταν και υπέρ της δικτατορίας. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, ότι δεν ήμασταν και δεν είμαστε σε πολλά ζητήματα ενωμένοι. Ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του και όχι το γενικότερο καλό.
Πολλοί άνθρωποι της γενιάς του Πολυτεχνείου έχουν μιλήσει απαξιωτικά για τις επόμενες γενιές, βασιζόμενοι στο γεγονός ότι οι μετέπειτα γενιές δεν έχουν ζήσει κάποιο σπουδαίο γεγονός, ότι οι νεώτεροι είναι βολεμένοι κλπ. Μάλιστα ένα χαρακτηριστικό μειωνέκτημα που προσάπτουν είναι ότι οι νεώτεροι σε αντίθεση με τη γενιά του ’73 δεν θα σηκώνονταν σε αντίστοιχη περίπτωση από τον καναπέ. Ότι δήθεν μπροστά σε ένα τέτοιο γεγονός, θα έφτιαχναν απλά μία ομάδα στο Facebook (group) και αυτό είναι όλο.
Βέβαια υπάρχουν κάποιες αντιρρήσεις πάνω σε αυτό. Ας θυμηθούμε τι έγινε το 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Πολλοί νέοι ξέσπασαν, βγήκαν στους δρόμους και τα έκαναν «γυαλιά καρφιά». Το κακό είναι ότι δεν φάνηκε να αλλάζει κάτι στην κατάσταση, ούτε να καταρρέει το σύστημα. Και να φανταστεί κανείς, τότε ακόμα δεν είχε ξεκινήσει η κρίση. Άλλωστε και τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου 1973 δεν έριξαν τη δικτατορία...
Ας δούμε όμως τα πράγματα από μία άλλη σκοπιά, αυτή του Γκάντι και να σκεφτούμε λίγο την περίπτωση του καναπέ. Πείτε ότι ξημέρωνε 21η Απριλίου 1967 και τα ραδιόφωνα έπαιζαν εμβατήρια, ενώ στον δρόμο βλέπαμε τα τανκς. Τι θα γινόταν αν εκείνη την ημέρα κανένας δεν έβγαινε από το σπίτι του. Αν όλοι έμεναν μέσα, στον καναπέ τους και δεν έκαναν τίποτα. Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε ΟΛΟΙ, ούτε δάσκαλοι και καθηγητές, ούτε μαθητές, ούτε τα λεωφορεία να κυκλοφορούσαν, κανένας στις οικοδομές, κλειστές όλες οι τράπεζες και οι δημόσιες υπηρεσίες. Κανένας να μην πήγαινε να ανοίξει το μαγαζί του ή στο ιατρείο του, ούτε οι αγρότες στα χωράφια τους. Δηλαδή κατά κάποιο τρόπο να γινόταν μια πανελλαδική και πανεργατική απεργία.
Σε μία τέτοια περίπτωση, τι θα μπορούσε να κάνει μια δικτατορία; Έχει αρκετό στρατό για να πάει σε όλα τα σπίτια και να αναγκάζει τον κόσμο να πάει στο πόστο του; Έχει αρκετούς άντρες ώστε να διοικήσει ολόκληρο κράτος; Αν όχι, τότε πως θα κυβερνούσε; Ποιους; Αφού όλοι θα έμεναν στα σπίτια τους και θα απείχαν από τα καθήκοντά τους, θα έμεναν στον καναπέ τους. Σε μία τέτοια περίπτωση πιστεύω ότι γρήγορα θα καταλάβαιναν οι στρατιωτικοί ότι είναι μάταιο να καταλύσουν ένα κράτος που δεν δουλεύει.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι από εκείνη τη μέρα του ’67 και μετά η κοινωνία προσπάθησε να συνεχίσει σε κανονικούς ρυθμούς. Μάλιστα πολλοί θα ήταν και υπέρ της δικτατορίας. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, ότι δεν ήμασταν και δεν είμαστε σε πολλά ζητήματα ενωμένοι. Ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του και όχι το γενικότερο καλό.